Vandaag voor het eerst kunnen genieten van een stressloze rit in de Trufi.
Met een arm uit het raam, de wind in de haren en de heerlijke temperatuur genoot ik ten volle van het uitzicht van deze stad. De felgekleurde bussen die slingerend voorbij rijden, de vechtende en spelende honden op de straat, de Quechuavrouwen met hun hoedjes en hoepelrokken.
Onder de poort van het einde van het centrum doorrijden en lans de rand van het mooie stinkende meer aankomen, volledig omringd door bergen.
De standbeelden van de kruikendraagster, de maïskolf en de vlinder passeren om tussen de dorre bergflanken te verdwijnen, waar de streek armer en guurder is. Onderweg zien we mensen in de talrijke graszones liggen rusten met een fles chicha naast hun, tekenaars nieuwe kunstwerken tevoorschijn toveren en kinderen spelen met wat ze terplekken vinden.
Na nog maar een week in dit land voel ik me hier waanzinnig in m´n vel en stiekem, heel stiekem, ben in verliefd geworden op mijn land, mijn stad, mijn nieuwe thuis.
7 jaar geleden
3 opmerkingen:
het is geweldig! maar ik mis je : )
Hoe gaat het sprookje eindigen?
... met een lach en een traan
Een reactie posten