This is LadiesNight

Donderdagavond: Ladiesnight in Bar Tirana.
Op de affiche staat: traditionele Mexicaanse vechtkunst en gratis tequilla.
Aan de ingang staan Sissy, Laura, Arzob en ik te wachten, opgedost als een stel kiekens.
Voor 12 uur worden de jongens en de meisjes gescheiden: wij worden naar boven gestuurd en het enige wat we van de benedenverdieping vol jongens te zien krijgen, is door de spleten in de vloer. Iets voor 12 worden Sissy en ik apart genomen door de security, wat nogal beangstigend is als je die beren van venten niet goed verstaat. Er worden ons allerlei onbekende vragen gesteld en ik zie Sissy steeds instemmend meeknikken. Eventjes later wordt me eindelijk duidelijk wat ze van ons willen: het inluiden van het gemengd dansen.
En hoe? Ongeloofelijk: een securitymannetje tilde me op, liet me over de reling van het balkon hangen en daar moest ik me vastgrijpen aan zo´n brandweerbuis om me dan stilletjes richting de hunkerende armen van de mannen te laten glijden.
Als ik de volgende morgen nog steeds moe wakker word om naar school te gaan, besef ik dat ik een van de beste feestje in mijn (tot nu toe korte) leven heb meegemaakt. Van de vechtkunst is niets te zien geweest, wat wel spijtig was, maar er waren wel maskerdragende mannen die op de toog stonden te dansen: zeker de moeite waard!

Blijkbaar heeft de vermoeidheid mij te pakken gehad want ik weet niet goed hoe of waar, maar iemand heeft die vrijdag mijn portefeuille en sleutel gestolen.
Wat er dan weer op neerkwam dat ik `s avonds niet uit kon (het gigantische elektrofeestje waar ik zo naar uit gekeken had), of ik zou heel de nacht op straat moeten doorbregen.

Zaterdag een dagje liggen niksen en `s avonds uit gegaan met mijn broer Arzob en zijn vrienden. Weeral zo veel meegemaakt dat voor jullie toch niet zo interessant is om te horen, dus ik houd het kort: Er was een braziliaantje dat met me wou dansen, hij deed een beetje aanhankelijk, de iet of wat jaloerse en overbeschermende aard van Arzob komt boven en die improviseert daar even dat wij een koppel zijn. Mijn gezicht vol verbazing, zijn vrienden met de slappelach en zijn arm omwennig om me heen. De vrienden maken het de jongen duidelijk dat zijn gevoelens niet echt op prijs gesteld worden, ik voel me net een klein kind maar na een half uurtje kan ik weer rustig dansen met een lading vol verontschuldigingen van zowat iedereen in mijne zak.
Boliviaantjes toch! (het zal nog even duren voor ik ze volledig begrijp)

Zondag dan, was het dag van de voetganger. Franklin belt me wakker om af te spreken met hem en zijn vrienden, per fiets. Nog nooit een fiets gezien hier in dit land, dus eigenlijk had ik niet verbaasd mogen zijn dat de enige fiets hier in huis een slehte BMX is die dateert van toen Arzob nog melktanden had.
Een leuke tour door CBBA gedaan, tunnels door, hellingen af en bergen op en uiteindelijk moe maar voldaan in het kantoor van Franklin´s vader beland, die eigenaars is van... een IJSJESFABRIEK!
Ik moet je waarschijnlijk dus ook niet meer vertellen wat we daar aan het doen waren.
Zoals bij alles was deze dag wederom de gelegenheid om de bloemetjes buiten te zetten. Alleen heb ik deze keer het verstek laten gaan omdat ik het gevoel had dat ik blaren op mijn poep had (een gevoel dat er nu nog steeds is).

Maandag overslapen en wederom de grap van de klas geweest toen ik na het 3e lesuur (vand e 5) binnen kwam strompelen.
´s Avonds werd me een heel verleidelijk voorstel gedaan: zo verleidelijk dat ik eerst zelfs dacht dat ik het wel verkeerd moest verstaan hebben!
Maar nee, er werd echt iets van mij verlangd, en dus zat ik minder dan 10 minuten later Arzob´s mooie dikke haar te knippen.
Als ultieme dank kreeg ik mijn 2e meest verleidelijke voorstel ooit te horen:
Hem in de tuin helemaal nat spuiten (voor de haartjes), een mooi gebaar dat ik natuurlijk heb misbruikt, wat denkt ge nu...

Vandaag is een redelijk saaie dag, inclusief 2 uur aan eens tuk parraderen ter voorbereiding van de grote stoet die zaterdag wordt gehouden ter ere van de onafhankelijkheid van het grootse en magnifieke land ... BOLIVIA.
Hierbij ben ik ook tot de constatatie gekomen dat ik absoluut een slechte stoetloper ben: ofwel loop ik niet in de lijn, ofwel loop ik niet in de maat, en het schoollied of het volkslied ken ik al helemaal niet!

Allé, ik moet er eens mee door want vandaag heb ik in de namiddag computerles en laboratoria. Spannend! (ahum, ahum)

In ieder geval: Ik vind het hier nog steeds leuk, mijn maag is nog steeds een beetje zwakjes en ja, ik doe ook andere dingen dan feesten.

Dikke kus aan jullie allen!