Boliviaanse zorgzekerheid

Ons nieuwe verslag begint hier op donderdag de 25ste september, de dag waarop ik met de andere uitwisselingsmeisjes een goede vette pizza ga eten in SOLE MIO. Ik kom er stipt op tijd aan en kijk wat onwennig rond, bestel een tafel voor 4 bij de ober en die wijst me net de hoek om, waar twee meisjes naar me staan te zwaaien. In een ogenblik denk ik dat ik vreemd genoeg hun gezichten ben vergeten, want deze twee (duidelijk westerse) meisjes lijken totale onbekenden voor mij. Als ze tegen me in het Duits beginnen te praten ben ik helemaal de kluts kwijt en antwoord ik het nederlands, waardoor ook bij hun iets begint te dagen. Misverstanden alom dus, maar een beetje later zit ik met mijn vriendinnen te genieten, terwijl elk van ons zich in zijn thuisland waant.

De volgende dag wordt ik bij Rotary verwacht en we vertrekken met z´n zessen richting Tiquipaya, opgepropt in een twingootje. Totaal onwetend over het doel van deze trip, stap ik even later met veel gewring en slapende benen uit.
We bevinden ons in een achterbuurt, op de oprit van een klein en slecht onderhouden huis. Blijkt dit een van de (enige) opvangtehuizen voor mindervalide vrouwen en kinderen te zijn. De kinderen zitten op een verharde plek in de tuin. Eéntje heeft er het geluk het enige ziekenhuisbed te mogen gebruiken, de anderen zitten op een rijtje op een houten bank of in hun tweedehands rolstoelen. Binnen maken twee vrouwen eten klaar (het lijk op een genixte hutsepot), waarna een eenbenige dame rond gaat met de dampende kommen. Anna, een Hollandse vrijwilligster, helpt enkele kinderen met eten. Anderen proppen onhandig de lepel in hun open mond, waarbij meer dan de helft zijn weg richting de grond maakt.
Samen met de andere studenten sta ik wat onwennig op een hoopje, rond ons kijkend in totale onwetendheid.
Naast me zie ik Lauren in haar tennisuitrusting na kijken of er geen vuil onder haar nagels zit, Kelley probeert zo weinig mogenlijk op te vallen, Peter praat met de begeleiders van Rotary en even later vang ik de vragende blik van Shayla op. We besluiten zwijgzaam het beste ervan te maken en beginnen ons voor te stellen. We maken kennis met de kinderen, die ofwel in doodsangst weglopen van ons, ofwel om aandacht smeken. Blijkt dat het tehuis zo´n 30 mensen kan herbergen, deze mensen die tussen de mazen van de Boliviaanse diensten glippen. De meeste bewonder van dit tehuis zijn kinderen onder de 15 jaar, met metale stoornissen zoals Sindroom van Down of fysieke aandoeningen. Met de vrijwillige hulp en steun van particulieren proberen ze deze kinderen en vrouwen te onderhouden en tegelijkertijd ook een vaardigheid te leren ontwikkelen. Zo is er Mariana, een half verlamde vrouw die wondermooie schilderijen maakt. (zo eentje neem ik er zeker mee, maar moet ik nog even voor sparen)
Nu de reden waarom we er eigenlijk waren is omdat rotaract Tunari een nieuw huis gaat kopen zodat meer mensen kunnen worden opgevangen. Dat zal nog wel even duren aangezien we nog veel geld moeten inzamelen.
In ieder geval voelden Shayla en ik ons heel schuldig dat we niets mee hadden voor deze kinderen (en voor het gedrag van d eanderen) en hebben we dus besloten om binnekort in La Cancha speelgoedjes, eten, huishoudartikelen en hygiënische dingen te gaan kopen.

Voor minder dan 45 euro schraapte ik in het weekend een volledige outfit bij elkaar, waarin zelfs nog ruimte was voor afwisseling.
Dinsdag vond ik mezelf in een situatie die ik ondertussen al talloze keren heb beleefd en ik kijk zelfs uit naar de keren die me nog resten: empenadas eten met Lynn in de WISTUPIKU!!

De volgende dag maakte ik me vol zenuwen en kriebels klaar om naar Interpol te gaan. Als internationale organisatie met faam verwachte ik tenmiste toch een kleine vraagstelling voor ik mijn nieuwe visum kreeg.
Na eindeloze keren voorbij het gebouw te zijn gewandeld zonder dit te merken hebben een paar premilitairen me uiteindelijk geescorteerd.
Me nog crimineler voelen, kon ik echt niet. Toen ik echter besefte wat het fameuze gebouw van Interpol was, kon ik het niet laten om er grapjes over te maken. Er waren twee houten bureaus, geen computer, een bovenverdieping voor foto´s te laten maken, een meetlat waarvan de maatstaven ronduit belachelijk waren en een uit karton gemaakte opsomming van gezochte personen. Veel meer dan geld uitgeven moesten we dan ook niet doen.

Donderdag gingen we op excursie naar PAIRUMANI, een klein natuurpark.
In de bus begon het al met de zotdoenerij en terwijl we lachen, zingen en uit het raam hangen besef ik dat dit een dag om nooit te vergeten wordt!
Als we eindelijk aankomen (de mensen van de parallelklas komen duidelijk rustiger uit hun bus) stormen we uit de bus, het park in en placeren we in de aangename schaduw op enkele stenen. Nadat we er al de helft van ons middagmaal hebben opgegeten (het was amper 10 uur) en een vuurtje hebben gemaakt, gaan we op weg naar dé waterval.
Mijn protestjes dat ik mijn watervalkledij nog niet aanheb worden weg gelachen, die heb ik niet nodig. Dus sta ik na een lange tocht met mijn nieuwe jeans, nieuwe T-shirt en pas gewassen All stars samen met de jongens onder de waterval te rillen, te dansen en elkaar zo mogelijk nog natter te maken.
Ik kan met geen woorden beschrijven hoe deze dag er voor mij uitzag (misschien komt dat ook omdat ik niet echt in een schrijfbui ben, als je het nog niet gemerkt hebt), maar in die felle zon zitten stoeien met je pasgemaakte vrienden deed me echt goed. Op het einde van de dag eindigen we dan ook met een paar flessen chicha tussen wat rotsen te drinken met de professoren (ik hield het bij mijn flesjes cola).
Die avond begint Arzob spontaan te lachen en verschrikkelijke gezichten te trekken als hij mij begroet. Mijn hoofd ziet er net uit als een bus tomatensap en ik word omringd met de overbezorgde comentaren van moeder en broer.
Omdat ik zeg dat ik niet echt geloof ik dat mijn gezicht in een kom melk of chicha houden gaat helpen, smeer ik een halve pot nivea op mn wangen.
De volgende dag mag ik lekker uislapen en moet ik nu eens helemaal niets doen omdat ze vrezen voor een zonneslag.

Die vrees is echter nooit bewaar geworden en dus gaan Arzob en ik in de namiddag naar de opening van SOCCER BAR in de gemeente QUILLACOLLO, als steun aan onze vriend Mauro (die eigenaar is van de bar).
Nogal onwennig zit ik tussen zijn universiteitsvrienden, maar de sfeer zit er goed in en ik ken er al wel een paar mensen, dus er wordt luidop gelachen en CHACHO gespeeld, wat lijkt op Yatzee (maar dan ingewikkelder).
Als ik voorstel om mee te spelen en nog win ook, leid ik aan de gelukzalige gezichten en het opgewonden gejuig van mijn nieuwe vrienden af dat ik hier al behoorlijk geïntegreerd geraak.

Al een geluk besloot ik het feestje op coca cola door te komen, want die nacht heb ik voor het eerst een zat persoon (Arzob) naar huis moeten begeleiden.
Hilariteit alom, wees maar zeker.

De volgende dag gaan Shayla en ik naar een bijeenkomst van de Rotaract, die zich voor deze gelegenheid in het huis van Carlos (de president van rotaract) plaats vindt. Daar gooien ze met kleren en al in het zwembad, waardoor ik eruit zie als een waterkieken als ik even later de salsa probeer te leren. Al een geluk waren een ook heerlijke hamburgers, want Salsa is volgens mij fysiek onmogenlijk uit te voeren. Toch was het leuke middag met Shayla aan mn zijde

Die avond zien we elkaar weer als ik samen met Lynn, Sissy en Cintya uitga.
Aangezien we in SISMO niet genoeg stoelen vinden, gaan we naar een karaoke bar, waar ook vrienden van Lynn zitten. Spijtig genoeg hebben Lynn en ik onze performence van "My Heart Does Go On" nooit kunnen uitvoeren, hoewel we nog zo trots waren dat we het ook op de blokfluit konden.
Die nacht zijn we ook nog in Green Pepper oftewel LA PIMIENTA beland, waar ik voor het eerst heb kunnen genieten van een heerlijk feestje met engelstalige muziek, een vestiaire, wc-papier in de toiletten en zonder chicha.
Echt een zalige plek om uit te gaan.

Aangezien het de dag erop zondag was, was het mijn beurt om te koken.
Ik heb dan ook iedereen omvergeworpen met mijn verbluffende spaghetti carbonada, waarna Sissy en ik P.S I LOVE YOU hebben gezien.

Het spijt me maar de rest van mijn verhaal wil ik niet somaar neertyppen zoals de rest maar er een beetje flair aan geven en ik daar ben ik nu echt niet toe in staat, dus ik beloof jullie dat ik het in de volgende update zal zetten.

Hier is alles dus goed, daar hopelijk ook.
Van tijd tot tijd denk ik eens aan jullie :).

Kus, Anneleen