Graduación

Als ik me eindelijk onder de felle spotlampen bevind, besef ik dat de laatse weken in een waas zijn voorbijgegaan. Een paar dagen heb ik de Belgische AFS´ers CBBA laten zien, met een gepast bezoek aan het archeologisch museum, de kathedraal, de poolbar, La cancha en wat plaatselijke caféetjes.
Uiteraard waren er dan ook nog wat feestjes, etentjes en filmnamiddagen tussendoor en rende ik van hot naar her in de immigratiedienst.

Maar hier sta ik dan, voor de laatste keer in mijn schooluniform, aan de zijde van mijn gastvader. Terwijl ik mijn kniehoge sokken langzaam voel afglijden, wacht ik nonchalant tot mijn naam wordt afgeroepen. Ik ben nu eenmaal al afgestuurd, dus wat maakt die tweede keer er nog toe, herinner ik me nu te denken. Moreno, Oblitas, Omonte, OPHOFF: mijn beurt om de rode loper af te lopen, mijn diploma in ontvangst te nemen en op het podium in formatie te gaan staan. Ik kan het niet laten om een glimlachje te placeren en voor ik het weet staat er een lach van oor tot oor op mijn gezicht te fonkelen. Hoe hard ik het ook probeer, dat trotse gevoel kan ik toch niet onderdrukken als ik mijn diploma in ontvangst neem, de leerkracht een knuffel geef en mijn vader een kus. Even sta ik gedesoriënteerd voor de trappen, tot Cristian met een zucht en een lach teken doet dat dit het moment is het podium op te lopen. Ik kan hier toch ook niets doen zonder even een gênant moment te hebben, denk ik, terwijl ik me met een rood hoofd tussen Sissy en Laura zet.

Als we eindelijk allemaal zijn afgeroepen en ons op onze plaats hebben gezet, staat de hele zaal schuifelend recht. Nu pas besef ik hoeveel ouders, broers en zussen, bomma´s, vrienden en doodgewone kennissen hier bijeen zijn gekomen om hun geliefde student af te zien studeren.
De Boliviaans volkslied schalt door de krakende luidscprekers en nu ik het voor de waarschijnlijk laatse keer zing, lukt het mij al min of meer zonder al te veel gemompel tussendoor. Het schoollied gaat me al veel beter af en dan is het wachten op de vele speechen en medaille-uitrijkingen voor de beste studenten.
Ik kan het niet laten om om de vijf minuten op mijn horloge te kijken en een uurtje later, voor ik het weet, staan we allemaal wiebelend ons pormo-lied te zingen. Als het laatste refrein afgelopen is, barst de hel los: mensen springen op elkaar, wenen, knuffelen, kussen. Schouderklopjes worden rijkelijk uitgedeeld en ik hele geworsteld sta ik een beetje verdwaald. Mensen pakken me vast en roepen onverstaanbaar snel hoe raar het wel niet is eindelijk dat diploma in de zak te hebben.

Als ik even later mijn rozen van Arzob heb ontvangen en we in het chineese resaurant op het eten zit te wachten, voel ik aan dat ook mijn gastfamilie trots op me is. Als ik even later ook nog op sokkenvoeten de geïmproviseerde leeswedstrijd win van de huishoudster, voel ik me bijna onsterfelijk.

Om 1 uur `s nachts komen Cristal en ik aan op het feest bij Cristian thuis.
Cumbia, Capurales en Quecca worden platgedraaid: dansen die ik absoluut niet ken, maar na een 2 uur lange Quecca-instructie van Cristian, voel ik me eindelijk niet meer zo beschaamd. De tijd passeert zonder een spoor na te laten op onze opgewonden gezichten en voor ik het weet zitten we op het dak naar de zonsopgang te kijken.
Die uitleg brengt ook een glimlach op het gezicht van mijn moeder wanneer ze me met de handen in de heupen staat op te wachten terwijl ik zo stil mogelijk binnen probeer te komen, een handeling die onderbroken wordt door het geblaf van de honden.

De volgende dag barst Cristian in lachen uit als we het galabal binnenlopen en even later kan ik me ook niet meer bedwingen: sommige meisjes dragen de belachelijkste creaties en ik voel me plots heel trots op mijn uit amerika overgevlogen, dure cocktailjurk. Aangezien ik mijn klasgenoten nu ondertussen al ken, neem ik net als de vorige dag de taak van Bob op mezelf.
Choy komt het feest al beschonken binnen, een paar danspassen later sturen we Harold in een bijne geintoxiceerde staat per taxi naar huis en moet ik Cintia sussen na het door haar veroorzaakte drama.
Niets kan mijn avond echter verpesten en samen met de anderen geniet volle teugen van wat waarschijlijk onze laatste reunie zal zijn.
Als ik na de afterparty met Cristians veel te grote kostuumvest in de taxi zit, begint de zon zelfs al wat warmte te produceren.

Ook de volgende dagen krijg ik amper rust als ik ter voorbereiding van het Thanksgivingmaal het huis kuis, het gras afrijd, de auto´s was en de bomen snoei. Donderdag (27 -11) zit ik dan eindelijk met mijn verbrande nek en gebarsten bleinen op beide duimen te genieten van gevulde kalkoen, een glaasje huisgemaakte kersensap en wederom een spelletje cacho.
Uiteraard kunnen de duitser Peter en ik niet stoppen met bekvechten, maar dat is niets nieuws.

De laatste dagen werden dan weer gevuld door de voorbereiding op mijn reis naar La Paz, het zien van The exorcist met de twee Cristians, de grote parade van de universiteit en het verliezen van mijn GSM.

Vanavond om 9 uur vertrek ik eindelijk op mijn marathon door 3 districten van Bolvia: La PAz, Potosí en Sucre. Meer nieuws later daarover.

X Anneleen