Hier laat ik mn afdruk achter...

Onder de felle zon nestel ik me zo gemakkelijk mogenlijk op een steen.
Min of meer in de schaduw van een overhangende boom kijk ik naar de uitgestorven straat, waarin de opstuivende stofwolkjes het grootste vertier vormen. De steen waarom ik me heb geplaceerd, is niet zomaar een steen: het is míjn steen, mijn favoriete wachtplekje op de bus.
Tussen alle klanken van muziek, autos en spelende kinderen probeer ik het zachte geronk van de bus te onderscheiden, nog voor die de hoek om is: favoriete spelletje. Op het eind van dit jaar zullen de rondingen van mn poep, de lijnen van het ene been dat over het andere hangt en de afdrukken van het rimische getikkel van mijn vingers af te lezen zijn aan de hand van mijn favoriete hangplekje.

Een gezellige geronk bereikt mijn gehoorsveld en even later komt de felgekleurde bus de hoek om. Tegen die tijd ben ik al recht gestaan, heb ik de gepaste bolivianos in mn hand en glip ik soepel op de nog halfrijdende bus.

Bijna exact een half uur kan ik genieten van het diverse landschap dat me voorbijflitst, de (voor mij althans) extravagante figuren die naast, voor en achter me gaan zitten en de ritmische tonen van de Kumbia muziek die geregeld door de open raampjes naar binnen stromen.
Herkenningspunten worden gepasseerd en als ik net ietsje te laat besef dat we er zijn, roep ik nog snel “esquina por fa”, waarna ik vlug uit de vertragende bus springt: favoriete handeling.

La cancha: favoriete plaats. Samen met Indira tussen de veelsoortige kraampjes kuieren en er dan ook echt uren over doen om de meest gewone dingen te vinden: haarrekkertjes, agenda, portefeuille.
Uiteraard, toeristje als ik ben, laat ik haar adves links liggen om de meest populaire designs aan te schaffen, en ga ik volledig de traditionele toer op.

De volgende dag zit ik met een Amerikaanse staatsburger van Boliviaans-Franse afkomst onze verwonderingen en nieuw verworven rituelen te bespreken.
Bleek ineens ook dat mijn taalgevoel volledig in de war was gestuurd, want nu ik Spaans onder de knie begin te krijgen, worden er gaten in mijn taalgeheugen geslagen. Daarna ga ik bij Sissy rustig haar verjaardag te vieren. Het is midden in de week, dus geen feest, maar we eten wel de lekkerste lasagna ooit.

Op vrijdag moeten we uit gaan, zonder twijfel, zeggen mijn klasgenoten, dus spreken we af in TEXAS BAR. Als ik daar aankom, is er bijna geen volk, buiten de cowgirls buiten die met hun blote buik, diepe decolleté en minirokjes klanten proberen te lokken. Uiteindelijk vind ik ergens in een hoekje mijn klasgenoot Pablo, waarmee ik een tijdje rondhang, tot de andere jongens van de klas een ontvoeringspoging wagen. Plaats van de gijzeling wordt TSUNAMI CONCERT, een kleine en gezellige openluchtdisco waar we tot `s avonds blijven.
Echt laat maken we het niet, want de volgende dag wacht ons het grote desfillee ter viering van de onafhankelijkheid van CBBA.

Die zaterdag zit ik met mijn schoongewassen schoolunifrom, nog nariekend van het chloor dat ze hier gebruiken, alweer in de bus. Op aanraden van mijn broer doe ik het rustig aan, maar als ik daar 3 kwartier na afspraak aankom, staat me nog 2 uur nietsdoen te wachten alvorens de band eindelijk aankomt.
Eindelijk kunnen we dan vertrekken, onder de waakzame blikken van onze professoren en de stilschreeuwende instructies die ik niet begrijp.
Bakkend in de zon marcheren we door de straten van Cochabamba. Ondertussen wordt er met vlaggen gezwaaid en volksliederen luid gezongen.
Langs de kant van de weg zitten vrienden en familieleden te kijken naar het defillee, waar niet alleen alle scholen maar ook de mijnwerkers, de militairen, de verpleegsters, de politie… aan mee doen.
Als we de toeschouwers passeren worden kreten ons toegeroepen: VIVA COCHABAMBA! QUE VIVA!
Van de liefde voor hun stad, hun land en hun cultuur sta ik soms nog steeds versteld.
Blijkbaar hebben mijn klasvrienden er daarna nog steeds niet egnoeg van en hangen we dus maar wat rond, wandelend van het ene plein naar het andere.
Die avond lig ik verbrand en met wat mogelijk een zonneslag is, ziek in bed.
Afspraken worden afgezegd en visites geweigerd, waardoor ik met een nogal enzaam gevoel naar de barsten in het plafond lig te kijken.

De volgende avond besluit ik dan toch weg te gaan en deze keer is Cristian mijn slachtoffer. We nemen een taxi tot het centrum, waar we wat doelloos in de verlaten stad rond slenteren. Iedereen ligt ziek, moe of dronken in zijn bed na de officiële feestdag. Om toch nog van de rustige avond te genieten, dwing ik hem half om mee te komen naar een café-restaurant PAPRIKA, dat Stella Artois verkoopt. Nogal bevreemd zit ik daar, in Cochabamba, Stella te drinken bij kaarslicht, in een officieel Stella Artois –glas en zittend op Stella Artois-stoelen. We praten een hele avond in het Spaans, wat moeizaam maar toch goed verloopt, tot de uitbater ons buiten zet. De nacht is nog jong en dus improviseert Cristian een nachtelijke rondleiding: Plaza Colon, Plaza Principal, de Kathedraal, nog wat andere kerken en pleinen, het uitzicht op Christo…
Mooi verlicht en zonder enige andere toeschouwers heeft deze stad een magisch uiterlijk. Het zachtoranje licht weerspiegelt in het fascinerende water van de vele fonteinen en aangezien er toch geen kat is, kunnen we in het midden van de grote verlaten straten lopen.
We wandelen bijna de hele stad door tot de slaap me inhaalt en we met een diepe zucht en een brede glimlach op onze lippen in de taxi neerploffen. Meer dan ooit vervulde deze plek me mete en gelukzalig gevoel van verliefdheid.

Dinsdag haast ik me moegetergerd van mijn namiddagles naar huis, eet ik een banaan en neem ik de taxi naar mijn tweede rotary meeting.
Aldaar besef ik dat ik mijn rotary vest vergeten ben, net als mijn pins en kaartjes, maar niemand let erop want deze avond staat er een voorstelling van het Boliviaans Nationaal Ballet op het programa. Zij komen Queca dansen, een traditionele dans waarbij ze met zakdoekjes zwaaien en de jongens soms schel met de muziek meefluiten of meeklappen.

Vrijdag was het Studay op z´n Boliviaans: in de klas krijgen we een gratis cola en emplenada en in de speeltijd organiseren we een geldinzamelactie voor onze eindejaarsreis. Verspreid over de speelplaats is er een gevangenis, een postkantoor, een kerk en een discotheek. De kinderen die die plek willen bezoeken (om te trouwen, om iemand anders in de gevangenis te gooien of om liefdesverklaringen te kopen) moeten er 1 of 2 pesos voor betalen.
In de namiddag hebben mijn klasgenoten bijles van wiskunde, dus vier ik Studay met mijn broer en zijn vrienden in LAS PLANCHITAS, alwaar we Garapiña dronken, het broertje van Chica.
Terwijl de muziek luid uit de boxen schalt, er regelmatig een rookgordijn wordt gevormd en emmers (¡!) vol Garapiña worden geserveerd, leren Marcelo en Milton me een traditioneel dobbelspel.
De Garapiña gaat binnen als limonade en als de avond vordert, worden tafels en stoelen aan de kant geschoven om een kleinschalig feestje te bouwen.

De volgende dag is het festival van muziek en poëzie in mijn school, dus na mijn eerste meeting van Rotaract (jongerenbeweging van Rotary) zit ik luid joelend en half meezingend te kijken naar de voorstellingen die mijn vrienden er geven.
Het is ook de verjaardag van Indira en na Harolds fantastische performance gaan we naar een disco / karaokebar om haar in de bloemetjes te zetten.
Als we er aankomen, hoor ik dezelfde muziek als in België wordt platgedraaid, en ik heb er duidelijk zin is. Maar zodra we 5 minuten binnen zijn en ons hebben geplaceerd, verandert het in pure salsa en merengue.
Nog nooit heb ik me zo gegeneerd gevoeld op de dansvloer, terwijl ik op mensen hun voeten ging staan, elleboogstoten verkocht en mijn partner bijna liet vallen.

Vandaag doe ik het rustig aan, en we zien wel wat volgende week brengt!
De politieke problemen zijn al geluwd en waarschijnlijk gaan we binnen 2 weken naar Santa Cruz op (mijn tweede) eindejaarsreis.

Ik zal nog wel eens iets laten weten, en ook de foto´s worden regelmatig geupdated.

Dikke kus.