Itapaya + Kerstmis

13 december
Mijn haarlokken lijken een vreemde dans te voeren en mijn oren voelen halfbevroren aan als we met een razende vaart, begeleid door een sterke wind, tussen de heuvelfanken rijden. Mijn eerste trip in de laadbak van een pick-uptruck is begonnen en ik ben blij dat dit ik mag meemaken met Indira´s gehele familie. Terwijl het veranderende landschap aan ons voorbijflitst, probeer ik tegelijkertijd naar Mika´s flauwe mop, Rodrigo´s stoere praat en Victoria´s geroddel te luisteren. Indira stuurt me een medelevende glimlach en Pablo, el gordito (het dikkerdje), biedt me heel genereus de andere helft van zijn rosquete aan (een soort deeg met een plakkerig wit spul, in de vorm van een grote, magere donut).

De eerste halte is een klein dorp op het platteland, waar Indira´s nonkel een stuk land bezit. Door verschillende velden, waar aardappelen, maïs of bieten worden geteeld, maken we onze weg naar de boomgaard.
Terwijl wij, jongeren, worden ingezet om de groenrijpe peren uit de bomen te plukken, houden de senioren een evolutie van de teelt.
Verder bezoeken we het ouderlijke huis van Indira´s vader, waar een spontane familieruzie uitbreekt met grootvader Cosillo.
Voorbij de hondsdolle rotweiller, over de uitgedroogde beekjes en door de braakliggende terreinen gaan we op weg naar de "chalet", een huisje zonder enige elektriciteit of stromend water, dat op het tweede terrein van nonkel Cosillo ligt. Boeren hier gebruiken nog steeds het 6 / 4 jaren systeem: na elke 6 jaar van teelt, wordt het veld voor 4 jaar niet gebruikt, zodat het kan recupereren en de grond langer vruchtbaar blijft.

Nadat ook hier is geëvalueerd, gediscusieert en maté is gedronken, gaan we op weg naar indira´s huis in ITAPAYA. Itapaya is een dorp van niet meer dan 10 straten, een kerk en een pleintje dat ontworpen is door een plaatselijke kunstenares. Als we daar aankomen is het al donker en komen we op straat enkele van Indi´s vrienden tegen.
Het gesprek gaat over hetzelfde onderwerp dat al 2 dagen lang groot nieuws is: de nachtelijke aardbevingen. Slaperig als ik was, heb ik die nacht helemaal niets van de aardbeving gemerkt, noch van de 2 naschokken. De volgende ochtend werd ik misschien wel wat slaperiger en met een vreemde rugpijn wakker, maar dat is nu ook geen goede opener.
Die avond vullen we op z´n plattelands: we kopen een emmer, een fles singani en 7up en houden een gezellige babbel op het pleintje.
Om 2 uur is het wel genoeg geweest en gaan we terug naar huis, waar we twee per twee in een bed kruipen. Onze onrustige slaap wordt plotseling onderbroken als de - ietwat demente - grootmoeder ons wakker gilt met de woorden "Tembloooor!" "has sentido el temblor?" (Aardbeving!! Heb je de aarbeving gevoelt?). Uiteraard was er helemaal niets waar van een nieuwe aardbeving, maar onze nachtrust was wel verstoord.
`s Morgens begint de dag met een van die heerlijke familieruzie´s, een slaperige Indira en hyperactieve Mika en Victoria (die twee zijn trouwens respectievelijk zusje en nichtje van Indira).
Het is amper 11 uur als we op het einde van de straat Chicharon gaan eten (gefrituurd varken). In de dampende, grote pannen zien we een snuit, een varkensstaart en verschillende haren tussen het vet liggen, maar ontbijten moet iedereen.
In het vervolg van de dag probeert de familie Cosillo mij zo veel mogelijk bij te brengen over het plattelandsleven. In de tuin worden de oude broodovens getoond, de verschillende soorten bloemen benoemd en fruit geproef en het gehele wijn- of guarapaproces uitgelegd.
In de namiddag gaan we naar het stuk land van Indira´s vader.
Rodrigo kruipt in de denneboom om de top af te hakken, die later als kerstboom zal worden gebruikt. Ondertussen pluimen Mika, Vicky en ik de pasgeschoten duiven en zoekt Pablo naar achtergelaten maïskolven.
Na het middagmaal is het weer tijd om naar huis te gaan.
Hoewel het maar kort was, heb ik er enorm van genoten.
Bovendien heb ik al verschillende uitnodigen voor huwelijken, eindejaarsbals en verjaardagen, dus ik kom zeker terug!

24 december
De vakantie is al even bezig en mijn dagen zijn gevuld geweest met films zien bij vrienden, het nabijgelegen dorp Tiquipaya verkennen, zwempartijtjes, heeeel veel ijsjes, verjaardagsfeestjes en uiteraard dagelijkse bezoekjes bij de immigratiedienst. Op het kerstmisdinneetje van rotary kreeg ik mijn eerste kerstcadeau (een zilver-gouden armband) en Cristian maakte me figuurtjes uit ballonnen. Toch voelde ik een vlaag van heimwee als kerstmis naderde, zeker omdat mijn familie niets wilde plannen.
Op 24 december echter, had ik hen eindelijk overhaalt een klein avondmaal en enkele pakjes te voorzien, dus wandelde ik met Arzob en Gloria (mijn moeder) door het overvolle La Cancha, op zoek naar pakjes voor elkaar. Het werd een namiddag vol gelach, gevecht en gebekketrek en ik voelde me - ik denk voor het eerst - echt goed in de familie.
Zeker toen Arzob, mijn broer, een schattig kermitknuffeltje voor me kocht en later zelfs super coole all stars in de boliviaanse driekleur.
Toen we terug thuiskwamen sloeg de verveling en de vermoeidheid bij iedereen toe en de sfeer werd nog bedrukter toen Camilla (mijn gastzus die in België verblijft) wenend belde.
Om 5 voor 12 werd iedereen het salon ingeroepen en de pakjes uitegdeeld. Kussen werden uitgedeeld, bedankjes gezegd en cadeautjes uitgeprobeerd. Om exact 12 uur werd het kinneke Jezus uit de kast gehaald en in zijn kribbe gelegd, omgingd met brandende kaarsen.
Hierna verlieten we snel het huis om bij Arzobs peetvader te gaan avondeten (om half 1 `s nachts). Uren en nog meer flessen Singani later, verlaten Luisa (de huishoudster) en ik slaperig het feest, terwijl de mannen schals de traditionele boliviaanse muziek zingen.
Thuis beseffen we dat alle binnendeuren op slot zijn en dat het enige paar sleutels nog steeds in Arzobs kostuum zitten. Uiteindelijk breken we langs het dakraam naar binnen en dat is dat het verhaal van mijn boliviaanse kerst.

Op de agenda staan: Shayla´s verjaardag, meer vriendenbezoekjes, eindjaar en mijn reis naar Perú (3 januari, met Wannes)