03 januari:
De reis naar Cusco was lang, vol van overstappen, grensproblemen en lege wachturen, iet of wat vervelend maar vergezeld van een mooi nachtelijk landschap. Uiteindelijk kwamen we aan in Cusco, peru, waar Alberto en zijn vader ons kwamen ophalen. (voor degenen die het niet weten: Alberto is een jongen die een jaar in mijn huis heeft gewoond als student met AFS).
We zijn even gaan uitrusten in het huis in san jeronimo, een dorp net buiten de stad cusco, waar ons een zwembad, een gevulde ijskast en lekker zachte bedden te wachten stonden.
Het centrum van Cusco bleek ongelooflijk mooi: de huizen zijn bijna allemaal wit, afgewerkt met houten balkonnen of luiken, vaak gebouwd op resten van de oude incastad.
Overal lopen toeristen rond, en na bijna een half jaar bolivia had ik het gevoel dat Cusco meer een toeristische attractie was geworden dan een typische zuid-amerikaans stad.
De tweede dag zijn we op een tour gegaan door de heilige vallei, die voor de inca´s dankzij de vruchtbare rivier een belangrijke functie had. Je komt met de tour voorbij verschillende dorpjes en inca ruines en het heeft een overweldigende sfeer om die eeuwenoude resten te zien, te bewandelen, te bewonderen. Ik was echter al wel sinds onze aankomst in cusco ziek, en zat op een dieet van mate de coca (is een aftreksel van een drankje dat wordt gemaakt met cocabladeren en water, en heeft een heel goede medische werking), dus dat was wel een domper.
De volgende dagen hebben we het stad nog meer verkend, vele musea´s gedaan en ook nog meer ruines. De oude incassamenleving zat zo goed in elkaar, problemen ivm criminaliteit, opvoeding, liefde, werden op een hele heldere en logische manier opgeklaard. Uit onze bezoekjes bleek ook dat incas hun eigen sterrenstelsel hadden, zonnewijzers, tempels, opleidingsplaatsen, strategisch gebouwde verdedigingsvesten, handige lndbouwmethoden, vernuftige waarnemingsplaatsen en zelfs iets primitievere laboratoriums.
Op een avond zijn we ook op restaurant gegaan, waar ze tijdens het buffet traditionele dansen opvoeren op een podiumpje vooraan. Gezellig, grappig en wondermooi.
Na een paar dagen zijn we dan naar machu pichu gegaan, dat heeft ons fortuin bijna helmaal opgevreten, maar zeker de moeite waard!
Eerst namen we de taxi naar een bijzijnde stad, daar neem je de trein tot een dorpje genaamd aguas caliente en daaruit neem je de bus tot de ingang. Machu Pichu is veeel groter dan ik had gedacht en super mooi. Het is ongelofelijk hoe de inca´s zo´n grote en indrukwekkende stad konden maken op die hoogte. De architectuur is werkelijk verbazingwekkend en hun kennis van het heelal en de wiskunde was veel groter dan de onze in dezelfde tijd. Ik kan wel uren doorgaan over de schoonheid van Machu Pichu, de mystieke sfeer erond en het waanzinnige uitzicht, maar ik ga jullie in daarvan allemaal aanraden om er zelf eens een kijkje te gaan nemen.
Ik had nog steeds pijn van mijn teen, die ik op nieuwjaar zo hard heb verstuikt en kon daarom mijn botinnen niet aandoen, dus liep ik er half mank op mijn tennissloefkes.
´s Nachts hebben wannes (de jongen waarmee ik aan het reizen was) en ik een goedkoop hostalleke gehuurd. ´s Ochtends zijn we met de trein terug naar Cusco gegaan en daar hebben we dan de laatste musea van ons toeristisch ticket nog gedaan.
Die dag was het al zondag en waren we er net bijna een week. Aangezien zondag hier familiedag is, kwamen er allerlei neven en nichten en nonkels en tante en bommas naar het huis in san jeronimo, waar we de hele tijd rond het mooie warme zwembad hebben rondgehangen.
In de vroege avond zijn we op de bus gestapt, richting Lima. Wat een bus!
Betere zetels dan in het vliegtuig, of misschien leek het alleen maar zo in vergelijking met de boliviaanse bussen, we kregen er avondeten en ontbijt, er werden enkele goede films gespeeld op een ruisloze tv en we kregen zelfs een dekentje en een hoofdkussen (die we helaas moesten terug afgeven).
Met een paar uur vertraging kwamen we om 4 uur smiddags de volgende dag in Lima aan, waar Alberto ons stond op te wachten (hij was met het vliegtuig gegaan).
Onze tijd in lima hebben we al rustend door gebracht.
We bezochten twee musea: de eerste was het nationaal musea, dat normaal de gehele culturele geschiedenis behandelt, maar de meeste zalen waren in reconstructie of zoiets.
Op de bovenste verdieping was wel een super interessante tentoonstelling over het oude terrorisme in Peru (over de terreurbeweging Het Lichtende Pad), met fotos op grote canvassen en echt goede fotojournalistiek, helemaal mijn stijl.
Het andere museum was het museum van het Peruaanse goud.
Hierin werden allerlei gouden objecten tentoongesteld, vaak werden die afgewerkt met relief of stenen zoals turkoois (ik heb er zoveel foto´s gemaakt dat ik mijn eigen catalogus kan maken denk ik).
We zijn ook naar het strand geweest, enkele uren uit Lima stad zelf.
Het was zo´n privé strand waar Alberto´s nicht een huis had. De eerste dag daar zijn we naar een baai gewandelt die helemaal ingesloten was tussen de rotsen, daar zijn we een grot binnen geklommen (wannes en ik, alberto had schrik) en hebben we liggen te zonnen.
Overal liepen krabben op het strand, enkelen lagen er zelfs te sterven van de warmte, of verborgen zich snel in hun hollen in het zand.
Die 2/3 dagen hebben we practisch in de zee doorgebracht en na de eerste dag was ik al super verbrand. De ochtend van de tweede dag hebben we dolfijnen gezien, toen we zelf ook in de zee zaten. echt waar die dolfijnen waren niet verder dan 10, 20 meter verwijderd van ons!
De tweede avond zijn we naar Asia gegaan, een buurt verderop die bekend staat voor de hipheid en de goede feestjes. Alleen was het donderdag en dus absoluut niets te doen.
Dan zijn we maar teruggekeerd om op een oude redderspost te klimmen en naar de donkere zee te kijken. De volgende avond zijn we teruggekeerd naar Asia en hebben we daar in een disco een liveoptreden van muziek van de Andes bijgewoond.
De morgend daarna zag ik weer dolfijnen die rustig tussen de surfers in en uit het water doken. tegen de middag zijn we terug naar Lima gegaan, waar ons maar een paar uur rustte om terug naar cusco te keren. Daar eindelijk aangekomen (het was een leuke trip met een braziliaanse naast mij waarvan ik nu heel haar leven ken) zijn we nog even langst het huis van Alberto´´s ouders gegaan. We hebben nog even veel cadeautjes voor jullie gekocht en na een lucht avondmaal moesten we dan weer weg. We kregen bananen en brood en chocolade en koekjes mee voor de lange trip die ons in verschillende slechte busjes te wachten stond en de groeten voor jullie allemaal en verscheidene uitnodigingen om terug te komen.
Over de reis ga ik niet te veel vertellen, want die was pijnlijk en saai en heel lang maar dan kwam ik eindelijk aan in cochabamba rond 1 uur in de nacht.
Cristian stond toen al meer dan anderhalf uur te wachten buiten de busterminal, di al gesloten was, in de gevaarlijkste buurt in cocha, de arme jongen. en zo geraakte ik dus eindelijk thuis.
Super om hier terug te zijn want vreemd of niet, ik heb cochabamba echt gemist, de stad, de vrienden, cristian, arzob mijn broer, het eten, mijn bed, de honden, de frisdrank in zakjes, het goedkopere leven...
Nu is het leven hier rustig zijn gangetje aan het gaan.
Ik zit in een nieuwe familie, die in het centrum woont, spendeer mijn tijd met vriendenbezoekjes en cinecenter en wacht vol ongeduld op het carnaval!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten