PERFORMING LIFE

Deze blog zal voornamelijk gaan over mijn vrijwilligerswerk PERFORMING LIFE inc.
Die kan je dus ook vinden op internet http://www.performinglifebolivia.org/ en op Facebook en Myspace. Voor de rest zal ik er nog wel wat keine details over mijn leven hier bij steken zodat jullie toch een klein beetje een idee hebben he.
Vergeet niet dat er vandaag 2 blogs online zijn gezet, dus als je goesting hebt, zie ook naar de volgende blog i.v.m het beste CARNAVAL ter wereld.

De directeur van de NGO Perfroming Life heb ik toevallig tegengekomen bij een van onze watergevechten in de stad. En op (iet wat) professioneel vlak klikte het direct.
Performing Life is een organisatie gestuurd door John Connel, die via financiële steun van NGO Hope For The Children.
Door het aanleren en gebruik van kunst hoopt de organtie een betere toekomst de verzekeren voor arme kinderen die werken en vaak zelfs leven op de straat.

In de namiddagen werk ik met kinderen tussen 6 en 18, die een dak boven hun hoofd hebben, hoe gamel het ook mag zijn en meestal bij een of ander familielid wonen.
Zij krijgen jongleerlessen en andere circusactiviteiten om zo op straat een centje meer bij te verdienen.

Zelf ben ik verantwoordelijk voor het nieuwe filmproject, waar we hopen een aantal filmpjes, documentaires en muziekvideos te maken voor en door de kinderen.

In de ochtend ga ik naar de Avenida America, waar een groep straatkinderen de voorruiten van passerende auto´s wassen, in ruil voor een beetje kleingeld.
Zij leven in een groep van ongeveer 10 tot 25 kinderen onder een donkere brug, vrienden en broers, zussen en lieven die een kleine familie lijken te vormen.
Zij zijn de ¨cleferos¨ de drugsverslaafden die lijm snuiven uit kleine potjes, hoewel er nu een nieuwe verslaving aan het opkomen is in deze kleine gemeenschap die de Papa wordt genoemd.
Dit is een pasta die wordt gevormd door cocabladeren en benzine fijn te malen tot er een kristalwit sap uit voortkomt. Deze pasta wordt dan gesmoord en zou volgens sommigen lijken op cocaïne, hoewel niemand daar eigenlijk een goed idee van heeft.
Ook zij doen mee in het hele project, maar alles hangt af van de toestand waain ze zich bevinden als we daar aankomen.
Adele, een boliviaanse jongen van 18 en ik staan in voor dit project, aangezien ze John de vorige keer met stenen hebben bekogeld. Voor we ook maar iets kunnen doen, moeten we steeds een hele tijd met hen praten. Door de drugs worden ze namelijk heel paranoïa en ook zeker heel lusteloos. Al een geluk voor de toekomst van ons project, hebben de kinderen mij van het begin al goedgekeurd. Blijkbaar lukt het met een vrouwelijke, troostende hand beter om een normale tweerichtings communicatie op gang te brengen.

Dinsdag en Woensdag nemen we rap en hiphop op in de muziekstudio.
Zeker de ochtendkinderen zijn hier heel goed in en improvisatie is steeds het sleutelwoord, aangezien ze geen muziekteksten kunnen onthouden.

Dus nu ben ik bezig met verschillende kleine projectjes.
Een muziekvideo met de Americakinderen over hun rap ¨onder de brug¨.
Een documentaire met de meisjes van de namiddag over wat mensen over straatkinderen denken. En een promotievideo met de jongens van de namiddag om hun opstartend uitzendbedrijfje te promoten.

Bijna de hele week zit in dus te werken, aangezien er op mijn vrije momenten ook altijd wel iets meer te doen is, maar ik vind het echt wel heel interessant.

De weinige vrije tijd die ik heb spendeer ik vaak met Cristian en zijn familie, die mij de gokcultuur van Bolivia aan het uitleggen is (geen zorgen, het is gewoon kaartspelletjes en kleine gokautomaatjes, waar ik totaal niet aan verslaafd ben). Ook heb ik mijn eerste Quince meegemaakt, wat vergelijkbaar is met de Sweet Sixteens in de VS (maar dan op 15-jarige leeftijd), een doopfeest, de carnavalparade in cochabamba, een hospitalisatie van een vriendin en ettelijke films gekeken met vrienden.

Een ander project met de kinderen is het armbandjes project.
Zij maken armbandjes uit kleurige touwen, met speciale vormen en soms zelfs tekeningen of namen in gewoven, voor een paar pesos en ettelijke uren van werk.
Deze worden dan naar de VS gestuurd, waar ze voor 5 tot 25 dollar worden verkocht.
Samen zijn we aan het zien of ik in Europa ook zo´n verkoop kan opstarten.

Gisteren zat ik tot ´s avonds laat onder de brug met Adele, met de bedoeling om onze muziekvideo op te nemen, maar dat was zonder de gemoedswisselingen van de kinderen gerekend. Dus zaten we daar, een jamsessie te houden en naar halucinaties te luisteren.
Elke keer dat we naar daar gaan, leren we een beetje meer over hun leven, en zij over het onze.
Hoewel het misschien vreemd kan klinken, ik voel me daar onder de brug veiliger dan erboven.
De stank geraak je snel gewoon en de kinderen behandelen mij met groot respect en zorgen ook goed voor mij. Soms geven we de kinderen frisdrank, kleren of wat extra dekens.

Hier in Bolivia zorgt er niemand voor de straatkinderen, en zonder NGO´s als deze zouden ze al helemaal van de honger sterven.