The Death Road

Tussen de hopen kleren, schoenen, souvenirs, notebooks, artikelen en een bijna even grote hoop van afval voeren Kelly (mede uitwisselingsstudente uit de VS) en ik een vreemde dans uit.
Na ongeveer twee uur van proppen, gooien, scheuren en plooien slagen we erin eindelijk alles in zo´n 2 reistassen, een groot stuk handbagage en een stuk of 10 schoendozen te ordenen.

Nee, ik ga niet naar huis en ook al niet op reis. Ik verander van gastgezin, terug naar mijn dolgekke gastmoeder en vrolijk springende broer, mijn vermoeide vader en een heel stel blaffende honden en snel geïrriteerde katten.

Ik mis mijn oude familie, die mij toch met open armen heeft ontvangen en mij de cultuur en taal heeft bijgeleerd, gebruiken en gewoontes, feesten en dansen, ten volste genieten van Bolivia.

Dus ruil ik het geen avondeten voor te pikante soep met taai vlees,
zwijgzame zondagen waar iedereen in het huis slaapt voor weekends in de brandende zon van Quillacolla, een kapotte telefoon- en internetverbinding voor luide telefoongesprekken die je veel te vroeg wakker maken en gesloten deuren voor een constante stroom van in en uitlopende mensen in mijn kamer.

Nu, ik weet dat er een hele tijd is voorbij gegaan voor ik nog eens een deftig gesprek heb gevoerd met eender wie van jullie, dat de beloofde mails al een paar weken (of zelfs maanden) vertraging oplopen en een boliviaanse inkomende lijn jullie telefoon nooit heeft doen ringen.
Dus zal ik mijn uiterste best doen om de laatste weken zo goed mogelijk uit de doeken te doen in verscheidene blogberichten.

Een paar weken geleden hadden beide Cristian en ik de vreemde behoefte even te ontsnappen. Weg van onze huizen met strikte ouders, weg van deze kleine stad waar iedereen elkaar kent, weg van de computerschermen op het bureau en de drugsverslaafden op het werk.
Daarbij kwam het nog dat er dringende familiebezoekjes op Cristian´s agenda stonden en Lynns verjaardag op de mijne. Dus werd er snel een formulier ingevuld, twee heenreisjes naar La Paz gekocht en weg waren we.

Cristians peter en meter namen ons uit eten in een van de plattelandsstreken van La Paz, de stad in de hoge bergen. Naarmate we de scherpe, mysterieus gevormde rotsformaties voorbijschoten (Valle de la luna of te wel Vallei van de maan) en de weg ons seeds verder naar beneden leed, lieten we de ijzige koude van de stad La Paz achter ons en waaide er een aangenaam warme wind.

Het hele weekend hebben we doorgebracht van huis naar huis, familie naar familie, streekgerecht naar streekgerecht. Kinderen werden gebabysit, cadeautjes gekocht, cafe´s bezocht.

Zondagmiddag bezochten we La Muela del Diablo (de kiestand van de duivel), een bergtop waar je een mooi uitzicht op de stad krijgt. Lynns vriendje, Mauri, was zo vriendelijk ons allen met de auto te brengen, met als vooruitzicht een heerlijk rustig middagje onder ons gevieren.
Uiteraard moet je de wegen hier niet vertrouwen en dus werd het uitstappen, duwen, stenen verleggen en uiteindelijk de auto achterlaten en te voet verder gaan.
Een mooie klim werd het, met vele frustraties over het vergeten van mijn kniebrace en mijn lekker comfortabele botinnen, enkele vallen, zand, steentjes en splinters in mijn schoenen om dan uiteindelijk zonder adem op een van de mooiste uitzichtspunten van La Paz aan te komen.

Maandagochtend liep de wekker al om 6 uur af om op een onverwacht avontuur te gaan.
Vriendelijk als ze zijn, hebben Cristians familieleden ons getrakteerd op een gratis deelneming aan de afdaling per mountainbike op de fameuse Death Road.
Deze weg is de oude weg die La Paz met Koroiko verbindt, een dorp in de tropische gedeelte van La Paz waar een groot aantal Afro-Amerikaanse mensen vnl. koffiebonen telen.
We begonnen de afdaling in Las Curvas (de haarspeldbochten) van La Paz.
Na een kleine instructie en het aandoen van onze outfit (waterdichte broek en fleecevest, fluoriserend vestje, helm, skibril) schoten we met zo´n razende vaart over het gladde asfalt dat de voorwielen wiebelden, mijn kaken half bevroren en mijn vingers geen moment de remmen loslieten.

ZO ging het een hele tijd omlaag, terwijl het zelfvertrouwen rijst en je vingers niet meer zo verkramt je remmen indrukken, de bergen en ravijnen voorbijflitsen en kleine steentjes tegen je schenen ketsen.
Na een rit van ongeveer 2 uur kwamen we terecht op de echte death road, met gapende ravijnen langs de ene kant en scherpe rotspunten aan de andere, een weg van zand en keien waar je wielen amper grip op hebben en een hogere temperatuur, nu je eenmaal in de tropische streken aangekomen bent.
Maar wij zijn ook maar mensen en met de adrenaline die door onze aders stroomt en het verlangen om aan te komen, worden de remmen volledig losgelaten en terwijl je langs de groengekleurde landschappen schiet, kijk je niet meer eens naar die ravijn aan je linkerkant (de verplichte rijkant, dus ook gevaarlijker) en voel je het water niet terwijl je onder de watervallen en door de riviertjes rijdt en enkel heel soms, als je beseft dat je je griep verliest of een steen in je wiel vastgeraakt of je dat ene gat in de weg te laat hebt gezien, flitst een hevige paniek door je heen.

Maar al bij al komen we heel aan in het rustresort aan de voet van Koroiko, waar we zelfgebrouwen (warm) bier voorgeschoteld krijgen en aapjes en ara´s vrij in het domein rondlopen. Er zou zelfs een wilde beer zijn, maar die werd op afstand gehouden omdat ze zwanger was (en extra snel geïrriteerd) en van de puma´s hebben we spijtig genoeg ook niet te zien gekregen.

De terugweg naar Cochabamba de volgende dag heeft een vreemde nasmaak, na zo´n onverwacht avontuur zijn onze lichamen doodop en de 9 uur lange busrit zakken we van de ene slaap in de andere. Zo erg zelfs dat we pas na het afstappen de vlooienbeten op onze armen en handen merken die ons uiteraard blijven ergeren tot na een goede ijskoude douche.

Nog steeds voel ik mijn hart sneller kloppen als ik over deze trip vertel en ik zou het zeker aanraden voor iedereen die ooit in Bolivia of in een zoortgelijke kans terecht geraakt.

Dikke kus en Slaapwel, morgen meer weer.
Anneleen